Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο. Σε εκείνο το σχολείο τότε, και σε τούτο το σχολείο σήμερα….
Δεν ξέρω αν μπορεί μέσα από τις συγκρίσεις να βγουν συμπεράσματα. Πάντα και σε όλες τις εποχές όλα έχουν τα υπέρ αλλά και τα κατά τους. Αυτό που μετράει είναι να αποφεύγονται τα λάθη του παρελθόντος όπου υπάρχουν, αλλά ταυτόχρονα να διδασκόμαστε και από αυτό.
Ένα είναι σίγουρο όμως.Τα σχολικά μας χρόνια είναι και θα είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας, που ούτε ξεχνιέται ούτε ξεπερνιέται, ούτε σβήνεται. Απλά το ζεις και το θυμάσαι για πάντα.
Τώρα οι εκπαιδευτικοί είναι διαφορετικοί, όχι απαραίτητα καλύτεροι η χειρότεροι.
Τότε τα παιδιά έβλεπαν δάσκαλο κι έτρεχαν, σήμερα ούτε καν του μιλάνε στο δρόμο...
Τότε τα βιβλία μας τα αγαπούσαμε, τα προσέχαμε τώρα σχεδόν δεν τα ανοίγουν γιατί οι σημειώσεις και το Ιντερνέτ είναι πιο κατανοητά.
Τότε δεν υπήρχαν Σαββατοκύριακα γιατί τα Σάββατα κάναν ακόμα σχολείο και τις Κυριακές ήμασταν υποχρεωμένοι τα πρωινά να πάμε εκκλησία και το μεσημέρι Κατηχητικό.
Τότε το πρωινό ξύπνημα ήταν πιο εύκολο, ίσως γιατί κοιμόμασταν νωρίς. Τώρα οι υποχρεώσεις των παιδιών τελειώνουν αργά το βράδυ.
Τότε το μάθημα ήταν ευχάριστο και κατανοητό στα παιδιά, τώρα για να καταλάβεις μια άσκηση πρέπει να ανοίξεις βοηθήματα. Τότε οι γονείς μας δεν ήξεραν να μας βοηθήσουν, τώρα χωρίς βοήθεια δεν γίνεται τίποτα.
Τότε υπήρχε η Έκθεση, τώρα έγινε ”Σκέφτομαι και γράφω”. Η ”Πατριδογνωσία ,”Μελέτη περιβάλλοντος” και η Γυμναστική, ”Φυσική Αγωγή” η” Χειροτεχνία”, και ”Ιχνογραφία”, ”Ευέλικτη Ζώνη’’…
Τότε τα σχολεία ήταν ήταν πέτρινα και στη σκεπή είχαν κεραμίδια. Σήμερα τα σχολεία είναι πολύχρωμα, πολυώροφα, ορθογώνια κτίρια με προστατευτικά κάγκελα γύρω του.
Και οι αίθουσες μας φαίνονταν τεράστιες, με ξύλινα θρανία διθέσια, και για έδρα ένα τραπέζι και μια καρέκλα κοινή.
Τώρα οι αίθουσες μικραίνουν, και ο εξοπλισμός τους γίνεται με άνετα μονοθέσια καθίσματα και κατάλληλο φωτισμό. Τα πορτρέτα των ηρώων του ΄21 και η προτομή του Μ. Αλέξανδρου σε πολλά σχολεία υπάρχουν ακόμα, σε άλλα πάλι έχουν αντικατασταθεί από ιντερνετικές φωτογραφίες και μοντέρνα εκθέματα.
Και όταν χτυπούσε το κουδούνι για έξω ούτε λόγος για κοπάνα. Φαγητό στο καλαθάκι από το πρωί –το αποκαλούσαμε μάλιστα και ”πρωινό”- και όταν έβρεχε καμιά τηγανίτα που μας έφερνε η μάνα, από το σύρμα... Τώρα σχεδόν κάθε σχολείο έχει μέσα κυλικείο.
Και στο προαύλιο έβλεπες παρέες αγοριών να παίζουν, και τα κορίτσια να φέρνουν βόλτα τον αυλόγυρο κρατώντας αγκαζέ η μια την άλλη λέγοντας μυστικά η ακόμα και τα μαθήματα σε όποια δεν ήταν καλά διαβασμένη.
Σήμερα στα διαλλείματα τα παιδιά ανταλλάσουν mms με τα κινητά τους.
Απουσίες μόνο για λόγους υγείας και όλες δικαιολογημένες, και ο απουσιολόγος σε ετοιμότητα.
Σήμερα μάλλον πρέπει να τον κάνουμε ”κολλητό”
Τα κορίτσια χορεύαμε κιόλας. Χορούς παραδοσιακούς, και τραγούδια από το ανθολόγιο.
”Του Λεωνίδα το Σπαθί”, ”Μες του Μαγιού τις Μυρωδιές” και άλλα. Τα κορίτσια της Έκτης στο τέλος της χρονιάς χόρευαν πάντα το ”Μισεύω και τα μάτια μου, δακρύζουν λυπημένα…” Σήμερα οι χοροί είναι διεθνής και γίνονται σε χορούς των σχολείων, για να βγάλουν τα έξοδα της πενταήμερης.
Και μετά το σχολείο ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού στα σπίτια.
Και οι εκδρομές μας ήταν ξεχωριστές. Οι ολοήμερες ξεκίνησαν από το 1981-82 και αργότερα οι πενταήμερες στο λύκειο.
Τώρα οι περίπατοι είναι απλά μια ευκαιρία για να γλυτώσουμε μάθημα.
Οι σχολικές γιορτές, θεαματικές και εμείς αγχωμένοι λες και επρόκειτο για την παράσταση της ζωής μας.
Τώρα τα ποιήματα διαβάζονται από μέσα και οι παρελάσεις είναι απλά μια τυπική διαδικασία.
Τότε με τον δάσκαλο δεν ανταλλάσαμε ούτε ματιά, τώρα μπορούμε να είμαστε και φίλοι.
Και φυσικά ούτε λόγος για φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα… Σήμερα απλά επιβάλλεται.
Τα βιβλία μας όμορφα με έντονα χρώματα, και τα τετράδιά μας περιποιημένα και ατσαλάκωτα. Τετράδιο με κουτάκια, και μισό μισό. Και όλα μπλε... Σήμερα είναι πιο όμορφα τα τετράδια από τα βιβλία..Και οι ετικέτες με τα ονόματά μας γραμμένες με τα καλύτερά μας γράμματα.
Και οι τσάντες, όλες στο ίδιο σχήμα. Ορθογώνιες αλλά κυρίως ελαφριές. Σήμερα η μια διαφορετική από την άλλη και ασήκωτες. Ένα παιδί της πρώτης δεν μπορεί πια να την πάρει στα χέρια γι΄ αυτό και όλες έχουν ροδάκια... Και να δείτε πως τις σέρνουν στο πλακόστρωτο…….
Και φυσικά οι ποδιές για τα κορίτσια. Μπλε, με τσέπες και γιακαδάκι πλεχτό λευκό. Θυμάμαι οι καλύτερες αλλά ακριβές ήταν του Τσεκλένη. Σήμερα τα παιδιά φοράνε επώνυμες μάρκες και τα ρούχα είναι όλα μοδάτα… Και ο ανταγωνισμός σε πολλές περιπτώσεις τελειώνει εκεί…
Μετά το χτύπημα του κουδουνιού κάναμε όλοι προσευχή. Σαν καλοί χριστιανοί ζητούσαμε την ευλογία του Θεού μας για να κυλήσει η μέρα μας καλά. Σήμερα προσεύχονται μαζί και μαθητές που πιστεύουν σε άλλο Θεό.
Είχαμε και φυτολόγιο. Σκορπίζαμε στα χωράφια και ψάχναμε φυτά. Όλοι μας όμως κυνηγούσαμε το τετράφυλλο τριφύλι. Δεν θυμάμαι αν τόχαμε βρει ποτέ… Τώρα οι εργασίες γίνονται όλες με ένα κλικ.
Τότε ότι έλεγε ο δάσκαλος ήταν νόμος. Δεν χωρούσε αμφισβήτηση. Έτσι ήταν και τέλειωσε. Σήμερα μπορείς στην τάξη να συζητήσεις τον προβληματισμό σου, και να εκφράσεις ακόμα και την διαφωνία σου. Αρκεί να έχεις επιχειρήματα. Εξάλλου τότε υπήρχε μόνο το σχολείο σαν μοναδική πηγή γνώσης. Τώρα η γνώση έρχεται από παντού.
Μάθαινες για τον κόσμο μόνο μέσα από εικόνες, και για να κατανοήσεις καλύτερα τους άγνωστους τόπους έπρεπε να φτιάξεις χάρτη. Πολιτικό και γεωφυσικό, που είχε και μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ώρες σου έπαιρνε να ζωγραφίσεις τα βουνά τις πεδιάδες τα ποτάμια. Έπρεπε να ξέρεις απέξω όλες τις πρωτεύουσες των κρατών. Τώρα σε μια στιγμή είσαι στην άλλη άκρη του κόσμου, και έχεις μάθει τα πάντα.
Παλιά για να γράψεις στον πίνακα χρειαζόσουν κιμωλία. Μαρτύριο τόσο για κάποιους δάσκαλους που είχαν αλλεργία όσο και για κάποιους μαθητές που δεν άντεχαν την σκόνη και το ανατριχιαστικό της ”τρίξιμο”.
Τώρα την δουλειά κάνει ένας ειδικός μαρκαδόρος με τον ανάλογο πίνακα.
Το χειροκίνητο κουδούνι εκτός από τους μαθητές το κούναγαν ¨απειλητικά¨ και οι δάσκαλοι καλώντας μας στη αίθουσα. Ύστερα αντικαταστάθηκε από το ηλεκτρικό και χρειάζονταν απλά ένα παρατεταμένο πάτημα στο κουμπί.
Απαραίτητο βοήθημα η εγκυκλοπαίδεια. Σίγουρα υπάρχει ακόμα σε όλα τα σπίτια. Και ψάχναμε στην Δομή, την Υδρεία και σε άλλες. Και γράφαμε στο πρόχειρο μετά αυτά που βρίσκαμε. Και οι δικοί μας πλήρωναν δόσεις κάθε μήνα γιατί ήταν και πανάκριβες. Τώρα πληρώνουμε δόσεις υπολογιστών, που είναι και πιο εύκολοι στην αναζήτηση και καλύπτουν όλα τα θέματα.
Και κάθε Κυριακή ο παπάς μας χάριζε την «Ζωή Του Παιδιού». Αγαπημένη σελίδα η τελευταία που είχε τα ανέκδοτα με τον Τοτό.
Τώρα οι.. «ξανθές» έκαναν τον Τοτό να φαίνεται πολύ σοβαρός για τα γούστα των παιδιών .
Οι δάσκαλοι μας επιβλητικοί και σοβαροί. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ το γέλιο τους. Συνέχεια του ενός χεριού τους η κιμωλία και του άλλου το σφουγγάρι. Συνέχεια αυτών η βέργα (βίτσα)… Στην εικόνα της οποίας τρέμαμε άπαντες. Μερικοί πιο τολμηροί προκαλώντας και την μοίρα τους φρόντιζαν να την προμηθεύουν κιόλας στο δάσκαλο, ο οποίος σχεδόν πάντα την δοκίμαζε πάνω τους. Και οι υπόλοιποι παραδειγματιζόμασταν και απλά λυπόμασταν σιωπηλά πάντα για το ξύλο που έτρωγε ο άτακτος η αδιάβαστος συμμαθητής, φίλος, αδελφός μας.
Σήμερα οι δάσκαλοι χαμογελούν, συζητούν, μιλούν στα παιδιά και εκείνα μπορούν να τους κοιτούν στα μάτια, πολλές φορές το εκμεταλλεύονται κιόλας. Τώρα τα παιδιά ”έχουν” όλα τα δίκια και ο δάσκαλος ακόμα και για μια παρατήρηση –ανάλογα με τον τρόπο –μπορεί να πάει ακόμα και φυλακή. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως έχει χαθεί το μέτρο.
Τότε και οι γονείς μας ήταν διαφορετικοί. Πρώτα ήθελαν σωστούς ανθρώπους και μετά επιστήμονες. Είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη στο δάσκαλο, στο σχολείο και στο «σύστημα» χωρίς να ανησυχούν ιδιαίτερα για την επαγγελματική μας αποκατάσταση. Ειδικά για τα κορίτσια, ούτε λόγος. Να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν μόνο.”Να μην είναι λούτες” όπως έλεγαν. Τα αγόρια αν δεν σπουδάζανε θα πήγαιναν για να μάθουν κάποια «τέχνη». Δεν είχανε πολλές απαιτήσεις από μας ούτε μεγάλα όνειρα. Τους έφτανε μόνο η ζωή μας να ΄ναι απλά καλύτερη από την δική τους. Αν σπουδάζαμε κιόλας , ε! τότε καμάρωναν και έλεγαν: ”Ο γιός μου -κόρη μου είναι γραμματιζούμενος”.
Τώρα οι γονείς ανησυχούμε περισσότερο από τα παιδιά. Έχουμε περισσότερες απαιτήσεις, και κάνουμε μεγαλύτερα όνειρα γι αυτά.
Πάμε μαζί τους σχολείο τα πρωινά, τους κουβαλάμε τα φαγητά στα ολοήμερα, διαβάζουμε μαζί τους τα απογεύματα, κάνουμε εξωσχολικές δραστηριότητες, πηγαινοερχόμαστε μαζί στα φροντιστήρια, και δίνουμε μαζί πανελλήνιες. Χωρίς απαραίτητα να είναι και το σώμα μας μαζί τους, μιας και όλοι δουλεύουν όλη μέρα σχεδόν. Πίεση, άγχος, όνειρα, αγώνας. Και όλα αυτά από φόβο. Γιατί τότε οι γονείς δεν είχαν τις φοβίες που έχουν σήμερα για τα παιδιά τους. Ίσως επειδή έχουν αλλάξει πολλά. Τότε το μέλλον το μάντευες, τώρα απλά πολεμάς και ελπίζεις.
Και τα παιδιά σήμερα μαζεύουν πτυχία, μάστερ, μεταπτυχιακά, διπλώματα ξένων γλωσσών. Χαρτιά, που θα τους δώσουν παραπάνω ελπίδες για μια δουλειά των 500 ευρώ. Τότε αρκούσε μόνο το απολυτήριο του Γυμνασίου ή του Λυκείου. Με το πτυχίο δε, είχαν εξασφαλίσει το μέλλον.
Οι γονείς δεν μίλαγαν τότε με τα παιδιά τους. Δεν μπορούσαν να διαβάζουν την ψυχή και ούτε κουβέντα φυσικά για φλερτ. Η λέξη εφηβεία απλά ήταν άγνωστη, κι όταν τα παιδιά έμπαιναν σε αυτή και είχαν τα συμπτώματα, απλά έκαναν κακές παρέες η κάποιος τα λόγιαζε.
Σήμερα οι γονείς ξέρουν, απλά δεν έχουν χρόνο…
Στο τέλος της σχολικής χρονιάς κάναν γυμναστικές επιδείξεις, ανέβαζαν θεατρικά, και μετέτρεπαν την λήξη του σχολικού έτους σε γιορτή. Σήμερα την τελευταία μέρα τα μεγαλύτερα παιδιά παίρνουν μαζί τους μια δεύτερη αλλαξιά και μπόλικες σακούλες για μπουγέλωμα, και οι γιορτές περιορίζονται στις μικρότερες τάξεις.
Και τα χρόνια περνάνε και τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται τα ίδια γονείς. Και οι δάσκαλοι μεγαλώνουν και όταν έρθει η ώρα να ”βγουν” από την τάξη γεμάτοι συγκίνηση κοιτάνε πίσω στα θρανία για να μετρήσουν σε πόσα και πόσα παιδικά ματάκια ”έδωσαν ” φως. Πόσες γενιές παιδιών έμαθαν να ανεβοκατεβαίνουν 5-5. Άλλοι φεύγουν γεμάτοι και ήσυχοι, άλλοι κλείνουν γρήγορα την πόρτα της αίθουσας πίσω τους. Αναπόφευκτος απολογισμός ζωής.
Αλλά παιδιά σπούδασαν, άλλα πάλι όχι. Έχει βρει το καθένα το δρόμο του. Ένα όμως είναι σίγουρο. Ότι μεγάλωσαν με ήθος ,αρχές και σεβασμό. Μα πάνω από όλα με ανοιχτούς όλους τους δρόμους. Σήμερα τα παιδιά εξακολουθούν να μεγαλώνουν έτσι αλλά ο δρόμος τους τώρα πια έχει μόνο «εμπόδια».
Κάποια νοσταλγούν ακόμα το χτύπημα του κουδουνιού, και θα ΄θελαν να γυρίσουν πάλι στα θρανία. Άλλα, δεν περνάνε καν απέξω. Όλα όμως είχαν και έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, και εμείς — κράτος, σχολείο, γονείς, κοινωνία –είμαστε υποχρεωμένοι να τα στηρίξουμε. Κι αν αλλάζουν οι εποχές, κι αν αλλάζουν τα συστήματα, εμείς ας φροντίσουμε να κρατάμε τα όνειρά τους ζωντανά ,χρωματιστά και όμορφα. Κι αυτά θα βρουν τον τρόπο να τα πραγματοποιήσουν.
Αρκεί να είναι τα …δικά τους όνειρα .
Το κείμενο για το παλιό σχολείο το αντλήσαμε από την ηλεκτρονική σελίδα: meganisinews.wordpress.com
Φωτογραφικό αρχείο: Γιώργου Β. Στρατόπουλου, Πολύδωρου Κ. Πανταζόπουλου, Γιώργου Μίχα, Δημήτρη Μαλαισιάδα, Γιάννη Διονυσάτου, Πάνου Ζαχαράτου, Μαρίας Γαλατά, Χριστόφορου Γ. Μακρή, Θανάση Χρυσικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου